¿Que tal?

Op de kop af zijn we vandaag precies 3 maanden weg. Drie maanden geleden, op 18 november, stapten we ’s morgens vroeg in de auto op weg naar Düsseldorf om daar met het vliegtuig via Amsterdam (jaja) naar Mexico stad te vliegen. En wat is er sindsdien veel gebeurd en wat hebben we al veel gezien en meegemaakt. De witte stranden van Holbox, Maya ruïnes zoals Chichén Itzá in Mexico en vervolgens Tikal in Guatemala, prachtige vergezichten van vulkanen en er één beklommen. Ook ontmoetten we prachtige mensen, zoals ons lieve gastgezin in San Pedro waar we drie weken lang deel uit mochten maken van hun leven, de behulpzame mensen in San Cristobal in Mexico en de verschillende reisgenoten met wie we een aantal dagen opgetrokken hebben in Guatemala. We hebben zelfs verschillende soorten laboratoria van binnen mogen bekijken, wat een geluk! Maar dit alles niet alleen om het reizen, maar om uiteindelijk uit te komen op de ranch van Nuestros Pequeños Hermanos in Honduras. En daar zijn we nu, al ruim 2 weken.

En hoe is het dan nu? Dit keer geen uitgebreid reisverslag met kapotte bussen, tropische dieren, prachtige natuur en fancy foto’s, maar een eerlijk verhaal over de afgelopen weken. Want de start was voor ons niet gemakkelijk. De eerste dagen voelden we ons best ontvreemd. Waar we alle vrijheid hadden om te gaan en te doen wat we konden en wilden, zaten we nu op één plek met onbekende mensen, bijna niets van onszelf en stond ons een intensief inwerkprogramma te wachten in het Spaans, samen met 3 andere vrijwilligers. Waar we vonden dat we best een woordje Spaans hadden geleerd en konden spreken, viel dit allemaal in het niet. De mensen spreken hier relatief snel, binnensmonds en dus onduidelijk, en hebben hier en daar hun eigen vocabulair. Voor ons heel frustrerend. Werk aan de winkel dus om dat onder de knie te krijgen. Het is een compleet nieuwe omgeving die we toch moesten gaan omarmen als ons nieuwe thuis voor een jaar. Dat leek gemakkelijk, maar dat voelde absoluut niet zo.

Maar! We hebben een eigen huisje waar we heel blij mee zijn zodat we ons samen terug kunnen trekken, de mensen zijn aardig, de kinderen reuze enthousiast en elke dag mogen we afsluiten onder een kraakheldere sterrenhemel met duizenden schitterende sterren. En veel went gelukkig! Als we willen kunnen we elke dag even de bergen op lopen en wegkijken over het dal en de omgeving waarop de ranch ligt, en dat doen we dan ook graag. Voor ons een heerlijk moment om ons hoofd weer leeg te maken en samen de dag door te spreken.

En hoe onze week eruit ziet? Vol met lange werkdagen en dus intensief, maar we verwachten dat dit in de loop van de tijd meer zal wennen. Op maandag begint de week met werken om 7.30 uur voor Laurine op school en Gerben om 8.00 uur op het kantoor, met Gerben als geluksvogel, die hoeft maar 1 minuut te lopen en dan is hij op kantoor. Laurine mag 15 minuten lopen naar de school, maar dat is geen straf, het is ’s morgens vroeg heerlijk koel en rustig en zo’n wandeling is dan heerlijk! We werken tot 16.00 uur en zijn dan even vrij. Om 18.00 uur sluiten we ons aan bij een van de vele hogars op de ranch. Op de ranch wonen zo’n 300 kinderen die, verdeeld op leeftijd en sekse en waar mogelijk broers en zussen bij elkaar, in verschillende huizen/hogars wonen. Elk huis heeft ook zo zijn eigen naam. Casa Suyapa is bijvoorbeeld het huis voor de kinderen van ongeveer 6 – 8 jaar, maar de leeftijden verschillen nogal om broers en zussen bij elkaar te houden. En binnen Casa Suyapa is er een gedeelte voor de meisjes en een gedeelte voor de jongens. Ook zijn er meerdere hogars voor kinderen met een beperking, zowel lichamelijk als geestelijk. En zo is de ranch verdeeld. Als vrijwilligers sluiten we van 18.00 – 20.00 uur en om de week op zaterdag bij een hogar aan om te begeleiden, samen te eten maar ook vooral om het heel gezellig te hebben. Kletsen met de kinderen, voetballen op één van de vele veldjes, spelletjes spelen, zingen of een film kijken, het kan allemaal. En die uren zijn enerzijds vermoeiend naast je dagelijkse werk, maar ook heel waardevol, omdat je op deze manier heel ander contact hebt met de kinderen. Ze zijn reuze nieuwsgierig naar ons, en als ze horen dat Laurine een maestra Ingles is willen ze het liefste alle woorden in het Engels leren. De oudere kinderen zijn dan ook zwaar teleurgesteld als blijkt dat Laurine alleen tot en met de segundo grado (ongeveer groep 4) lesgeeft. En Gerben is gestart op het kantoor en wordt vergezeld door 3 andere vrouwen en samen nemen ze de fundraising, communicatie, en lopende en nieuwe projecten op hun rekening.

En zo rollen we vanzelf in ons werk, wennen we aan de omgeving, mensen en gebruiken. Om de week mogen we in onze vrije weekend van de ranch af, het is nu eenmaal allemaal wat strenger door de pandemie, zoals afgelopen weekend toen we even naar de hoofdstad zijn geweest. Al is Tegucigalpa niet de mooiste stad op aarde, het is toch even lekker om eruit te zijn. Samen tijd te hebben, onze spullen een beetje aan te vullen en een voorraad koffie, brood, pasta en koekjes in te slaan. Want aan bruine bonen voor ontbijt zullen we naar verwachting nooit wennen…