¡Lo hicimos!

We made it to Guatemala! We kunnen het bijna niet geloven, maar we zitten op het moment van schrijven in de bus in Guatemala, op weg naar Panajachel een stadje aan het meer ‘Atitlan’. Vanuit daar kunnen we met de boot naar de overkant van het meer naar San Pedro. Daar zullen we vanaf maandag met de taalschool Spaans beginnen.

Maar die positieve test dan? Gerben testte vorige week inderdaad dubbel positief zonder klachten. Dat was een flinke tegenslag en we hadden uiteindelijk geen keus en moesten minstens een week wachten. In principe geldt in Mexico geen quarantaine plicht, maar we vonden dat we het niet konden maken vanalles te gaan doen en te reizen. Tevens was de uitslag vooral psychisch lastig te verwerken, wetende dat je Covid met je meeneemt. Na een paar dagen ging het niet goed met Gerben en kreeg hij last van zijn keel en werd hij verkouden: de fysieke uiting van het virus. We bleven zoveel mogelijk bij het hotel, studeerden Spaans, deden rustig aan, want wat konden we anders. Gelukkig ging het na een aantal dagen bergafwaarts, vanaf zijn verjaardag weer beter met Gerben en dat was een hele geruststelling!

Fun fact: als je wat langer in een stad verblijft ga je ook meer ontdekken van de cultuur en meer zien van de dagelijkse gewoonten. Buiten kitscherige kerstversiering om met knipperende, gekleurde lampjes en kerstbomen met “sneeuw” (kennen ze dat überhaupt hier?), is het in deze tijd van het jaar in de regio rondom San Cristobal de las Casas de gewoonte om de heiligen die ze aanbidden extra tegemoet te komen. De hele dag wordt er vuurwerk afgestoken vanuit de verschillende wijken van de stad (ja, hier mag dat nog wel), wordt de stad versierd en zijn er continue processies met muziek, dans en rituelen. Covid lijkt van de aardbodem verdwenen, maar het is wel heel interessant om te zien hoe men hun geloof beleeft en uiting geeft.

Maar even terug naar ons dilemma… wanneer konden we dan wél naar Guatemala? We kwamen erachter dat er door Covid in plaats van elke dag nu maar 1x in de week een bus naar Guatemala vertrok, op vrijdag. Dat was tricky, want dat zou betekenen dat na een week wachten en opknappen een negatieve test moest volgen of één waarop aantoonbaar was dat er voldoende antistoffen aangemaakt zijn. Normaliter moet je daar toch zeker wel 10 dagen voor rekenen en nu waren we een week later. En toen begon de onzekerheid, wanneer zou opnieuw testen op tijd zijn? En wat als Laurine positief test? Of als er nog geen voldoende antistoffen zijn aangemaakt? Een slopend proces waarbij verschillende doemscenario’s in onze hoofden te ronde gingen. Waar doe je goed aan en hoe strikt worden alle regels opgevolgd in de andere landen? Opnieuw een hoop vragen en te weinig duidelijke antwoorden.

Uiteindelijk besloten we om het te gaan proberen, vrijdag met de bus naar Guatemala. Gerben voelde zich goed genoeg en dat was toch wel het belangrijkste. De keelpijn was weg en alleen nog wat verkoudheid bleef over. Dat is te overzien. We wachtten zo lang mogelijk met testen en donderdag gingen we weer richting het laboratorium. Als we het vorige week hadden geweten dat we er zo vaak zouden komen, hadden ze ons wel een abonnement mogen aanbieden om de kosten te drukken. Na wat mislukte bloedprikpogingen bij Laurine, maar een hole in one bij Gerben waren we na een half uur klaar en waren we terug bij af. Déjàvu met vorige week: wachten op de uitslag. Toen deze na 4 uur wachten nog niet binnen was zijn we ze maar gaan halen in het laboratorium. Laurine negatief en Gerben nog niet negatief genoeg. Er waren antistoffen meetbaar, maar officieel nog onvoldoende om aan te kunnen tonen dat je volledig hersteld bent. En nu? Een week wachten tot er voldoende antistoffen zijn, met het risico dat Laurine positief test? Nóg minstens 1 week in Mexico zonder echt Spaans te leren hadden we eigenlijk geen zin in. Dat voelt zó nutteloos en zonder voldoening! Alle uitslagen, spanning, onzekerheid en onduidelijkheid begonnen z’n tol te eisen. We wilden wat gaan doen, concreet aan de slag en ons voorbereiden op het werk in Honduras. Het leek net alsof dat nu niet mocht.

Totdat we besloten de gok te gaan wagen. We gaan richting de grens met de kans dat ze ons niet toelaten. Zo gezegd, zo gedaan, we boekten de reis en namen het risico. Die nacht sliepen we niet echt lekker, maar we waren opgelucht dat we een stap hadden genomen. Of het goed ging komen? Zorg voor morgen.

En toen zaten we zomaar ineens in een hobbelige bus in Guatemala. Bij de grensovergang Mexico ging het allemaal vrij soepel, wat wil je ook, je gaat het land verlaten. Maar toen de grote stap: grensovergang Guatemala. Na wat vragen zoals “Waar ben je geweest, wat ga je doen en hoe lang blijf je?” moesten we nog wel één voor één onze testuitslag laten zien. De dienstdoende immigratiemeneer had blijkbaar weinig affiniteit met zijn werk, want hij keek niet op of om. Scande de uitslag, stempelde het paspoort en door! No problemo señor, you just made our day! Bienvenidos a Guatemala!