Het is ruim een maand geleden dat we onze laatste blog geschreven hebben. We zijn inmiddels een kleine twee maanden aan het werk op de ranch van NPH. Waar de eerste periode enigszins frustrerend en ontvreemdend voor ons was – zoals we in onze vorige blog schreven – beginnen we nu meer en meer onze draai te vinden. Laurine op school en ik op kantoor. En daar zijn we dankbaar voor, want er is meer dan genoeg werk te verzetten hier in Honduras.
De afgelopen periode zijn we iedere twee weken een weekend naar Tegucigalpa, de hoofdstad van Honduras, geweest. Voornamelijk om onze klerenkast wat bij te vullen, want aangezien we alleen twee backpacks bij ons hadden was onze gardarobe niet erg uitgebreid. En daarbij is het heerlijk om wat afstand te nemen van de ranch. Even tot rust te komen, zodat we er dan weer twee weken vol tegenaan kunnen.
In de hoofdstad maken we voldoende mee. Natuurlijk, we zijn de enige twee mensen daar met blonde haren en dat valt op. Dat zorgt ervoor dat we door veel mensen worden aangesproken. De meesten vragen om een dollar, anderen willen graag Engels oefenen. En voor dat laatste nemen we dan altijd de tijd. “Wil je Engels oefenen? Prima, op voorwaarde dat wij in het Spaans blijven spreken. Jij wilt je Engels verbeteren, wij ons Spaans”. Een prima deal iedere keer. Zo spreken we geregeld met Juan in het Parque Central of met Carlos in het Parque La Concordia. Beide mannen spreken prima Engels en dat heeft te maken dat beiden voor ruim 10 jaar in de Verenigde Staten hebben gewoond. Uiteindelijk zijn zowel Juan als Carlos weer teruggestuurd naar Honduras. Of ze illegaal in de VS verbleven? Geen idee, dat hebben ze ons nooit verteld.
En dan hebben we het vaak met hen over het land Honduras. Wij zijn enthousiast, zij wat minder. “Honduras heeft zulke mooie natuur te bieden, met bergen en vulkanen, prachtig!”. Dat zijn ze dan wel met ons eens, alleen kijken zij (logisch!) ook naar wat Honduras hen op werkvlak te bieden heeft. En dat is weinig. Juan probeert nog rond te komen door kleine schilderijtjes te maken en verkopen. Carlos is volledig werkloos en is bezig om zijn vrouw en kinderen vanuit de VS naar Honduras over te laten komen. Carlos heeft geen toekomst in de VS, maar nog wel een familie.
De Covid-crisis heeft hard huis gehouden in Honduras, maar is niet de grootste vijand van de Hondurese bevolking. De grootste vijand van de bevolking is de overheid. De overheid die er niets, maar dan ook helemaal niets aan doet om het voor de Hondurese bevolking wat beter te maken.
Laat ik een aantal voorbeelden noemen.
Enkele weken geleden las ik La Prensa, de nationale krant. In deze krant stond een groot artikel over de 5.000 Corona-vaccins die Israël aan Honduras geschonken heeft en hoe dankbaar de Hondurese overheid hiervoor was. 5.000! Dat is 0,05% (!) van de totale Hondurese bevolking. Natuurlijk mag Honduras blij zijn met een gift, alleen de mate waarin dit gepubliceerd werd was volledig uit verhouding getrokken. Wat ik alleen op dat moment nog niet wist – en later wel – is dat de VS op datzelfde moment Honduras bestempeld heeft als ‘Narcosstaat’. In het Noord-Oosten van Honduras ligt een groot regenwoud (Reserva de la biosfera de Río Plátano) en in dit gebied landen vliegtuigen en meren boten vanuit Colombia aan. Vol met drugs. En in ditzelfde gebied poppen nu drugslaboratoria op. Voor degenen die de Netflix-serie Narcos kennen, dat is dus wat nu in Honduras gebeurt. Het is niet een simpele drugsbende die hierachter zit, nee. De complete top van de politiek en politie is hier bij betrokken. Zelfs de zittende president zit vuistdiep in deze handel. De gift van 5.000 vaccins door Israël was een prachtige ‘cover-up story’.
Als tweede voorbeeld; de presidentsverkiezingen. Dit jaar, op 28 november, zijn de presidentsverkiezingen en afgelopen zondag waren de voorverkiezingen in Tegucigalpa. Precies op het moment dat wij er ook waren. De zittende president, Juan Orlando Hernandez, neemt na 2 termijnen (8 jaar) afscheid en er kon afgelopen zondag gestemd worden op kandidaten die uiteindelijk dan in november mee kunnen doen aan de presidentsverkiezingen. We vragen regelmatig mensen in Honduras wat hun verwachtingen zijn. In een leuk koffietentje (Café Paradiso, mocht je ooit in Tegucigalpa komen is dat een aanrader) vroegen we het de eigenaresse en zij was vol hoop over veranderingen. Zij geloofde erin dat de politiek in november gaat veranderen. We spraken een aantal ambulancebroeders en zij gaven aan geen veranderingen te verwachten. We vroegen het Juan en Carlos en zij hadden helemaal al geen hoop. En om eerlijk te zijn: ik denk dat Juan en Carlos gelijk hebben. Kijk maar eens naar de kandidaten die een gooi doen naar het presidentsschap. Er zijn 3 politieke partijen in Honduras en in totaal zijn er 9 kandidaten, die gezamenlijk een imposant CV hebben opgebouwd. Van hen worden twee verdacht van corruptie en een van het witwassen van geld. De kandidaten die uit dezelfde partij komen als de huidige president (Partido Nacional de Honduras) worden beiden verdacht het misbruiken van publieke gelden en corruptie. En het is waarschijnlijk dat een van hen de nieuwe president wordt van Honduras. Omdat het dus ook niet de verwachting is dat de presidentsverkiezingen in november eerlijk gaan verlopen.
De presidentsverkiezingen van 2017 zitten namelijk nog goed in het geheugen van de mensen in de hoofdstad en ook de mensen van NPH.
Kijk zelf maar eens:
Dit heeft ervoor gezorgd dat de mensen van NPH voor ongeveer 3 maanden de ranch niet af zijn gegaan, simpelweg omdat het daarbuiten te gevaarlijk was. En ik ga niet uitsluiten dat het dit jaar weer gaat gebeuren, op het moment dat wij nog in Honduras zijn.
Zo is er voor veel mensen in Honduras weinig hoop voor de toekomst.
Ik had nog veel meer willen schrijven, over de vader en zijn gehandicapte zoon die ik tegenkwam op weg naar Mata de Plátano. Over de kerels, die mijn opa hadden kunnen zijn, die in de parken door de prullebakken struinen op zoek naar iets van waarde. Over…laat maar even. Ik merk dat met elke zin die opschrijf ik meer en meer gefrustreerd raak. Emotioneler, vanwege al het onrecht.
Het is goed.
En toch wil ik nog even iets meer vertellen. Iets meer duiden waarom mij zaken dwars zitten, mij raken en emotioneel maken. Toch even vertellen over Mata de Plátano. Zo’n drie weken geleden ging ik met collega’s naar een Mata de Plátano. Dit is een dorpje op ongeveer een uur rijden van de ranch. Hier heeft NPH een aantal kliniekjes, onder meer voor fysiotherapie en is er een programma dat werkt aan de ‘empowerment’ van meiden uit de omgeving. Slechts een paar minuten rijden we over een goed begaanbare weg, daarna slaan we rechts af, om nog eens zo’n 50 minuten door bergachtig gebied en over hobbelwegen te rijden. Na een klein half uur stuiteren komen we een man tegen, die met zijn zoon langs de weg loopt. In dezelfde richting als wij op gaan. De zoon is duidelijk fysiek gehandicapt, hij loopt erg beroerd. Na een korte twijfeling besluiten we om ze mee te nemen. We stoppen en dankbaar helpt de man zijn zoon achterop de pickup truck en springt vervolgens zelf achterop. Geen idee waar ze heen moeten, maar ze kloppen maar eens goed op het dak als ze eraf moeten. Zo hobbelen we nog eens kilometers door en uiteindelijk stoppen wij bij de klinieken van NPH in Mata de Plátano. De man helpt zijn zoon eraf en samen lopen ze de kliniek voor fysiotherapie binnen. Ik sta enigszins beduusd te kijken als ik laat indringen wat er exact gebeurt. De man en zijn zoon waren nog uren onderweg geweest als we ze niet opgepikt hadden. Hoe lang waren ze al onderweg? Hoe vaak doen ze dit per week? Wat moet er terecht komen van de jongen, hij loopt zo beroerd en van mooi geasfalteerde wegen is geen sprake. Vragen te over.
Later die dag vraagt de fysiotherapeute of ik zin heb om de omgeving met haar te verkennen. Ik stem toe en samen springen we op een quad, zodat ze mij de omgeving kan laten zien. We rijden op die manier van dorpje naar dorpje en ik vraag haar ondertussen de oren van haar hoofd. “Ah, dit is de school, hoeveel kinderen komen hier?”, “Werken jullie samen met de gezondsheidspost die hier zit? Ja? Mooi en hoeveel mensen maken hier gebruik van?”, “Hoe groot is het gebied waar jullie voor werken? Zo groot? Ja, dan snap ik wel dat je een quad nodig hebt!” en nog vele andere vragen. We klauteren met de quad omhoog, in een gebied dat zo stijl en onbegaanbaar is, dat zelfs een pickup truck niet voldoende zou zijn. Verderop loopt een vrouw, die op haar arm haar dochtertje draagt. Haar dochter zou niet veel ouder zijn dan 2 jaar. Ze blijkt een van de patiënten van de fysiotherapeute te zijn en niet in staat om naar de kliniek te komen. En zo zijn er meer. Vandaar dat de fysiotherapeute zelf bij de patiënten langs gaat. De vrouw nodigt ons uit in haar huis en we accepteren het aanbod. We kunnen niet verder met de quad en klauteren eerst een stijl pad naar beneden. Ik houd me vast aan alles wat kan om niet weg te glijden, terwijl de vrouw rustig met haar dochter naar beneden wandelt. Uiteindelijk komen we bij het huisje (zeg gerust krot) aan en daar wacht haar vader, een stokoude man, samen met een ander dochtertje ons op. De man is blij ons te zien en gaat direct aan de slag om manderijnen uit de bomen te halen. Ik vraag me ondertussen (in mezelf) af of die oude man ooit van die plek weg komt, gezien het onbegaanbare gebied. Ik verwacht het niet. Vervolgens bekommer ik mij om het andere dochtertje van de vrouw, degene die thuis was. Hoewel ze me niet aankijkt is ze erg nieuwsgierig en zeker niet verlegen. Haar ogen vallen mij op. Groot, met grote rode plekken eromheen. Ze is blind. Ik maak een praatje met haar, vraag naar haar naam, hoe oud ze is, of dat haar kleine zusje is en of ze gek op haar kleine zusje is. Het kleine meisje praat gretig en als het vervolgens tijd is om door te gaan kietel ik haar nog even op haar arm. Een kinderlijke giechel komt eruit, die mij, ook nu ik er weer over nadenk, doet glimlachen.
En toch, deze kinderen, welke en wat voor toekomst hebben ze? NPH vangt alleen kinderen op die geen familie meer hebben of niet meer thuis kunnen wonen. We hebben hier honderden kinderen en eigenlijk al meer dan we aan kunnen. Want ook hier moeten we ons afvragen of we wel alle kinderen zonder meer kunnen opvangen. Als we dat doen, kunnen wij ze dan wel voldoende bieden? Eten? Onderwijs? Een plek om te slapen?
Dit zorgt ervoor dat we dit jaar alleen al harder willen werken, werken aan een duurzamere toekomst van NPH. Werken aan een betere toekomst voor de kinderen.
Dat willen we. En gaan we doen.
P.S.: Veel informatie halen we uit gesprekken met mensen op de ranch van NPH en in de hoofdstad. Daarnaast halen we ook informatie van diverse sites. Geïnteresseerd? Hieronder de bronnen:
10 reacties
Lieve Gerben en Laurine, dank voor jullie nieuwe blog. Ik keek er de laatste week al echt naar uit. Goed om te horen dat jullie je draai wat vinden. Laurine, prachtige foto van jou aan het werk! Zo mooi ook dat jullie de gave hebben van verbinding maken met de mensen die je ontmoet!
Zegen en rust voor jullie samen!
– God, geef mij rust om te accepteren wat ik niet kan veranderen, moed om te veranderen wat ik kan en de wijsheid om het verschil daartussen te zien. –
Gerben en Laurine, bedankt dat we weer even een kijkje mochten hebben in jullie leven in Honduras. Heel veel zegen in jullie werk en het goede dat je mag betekenen voor de mensen en kinderen waar jullie mee werken. En het luisterend oor dat je mag zijn voor de mensen die je ontmoet. Sterkte in het gaan voor gerechtigheid.
Bedankt Gerben en Laurine voor jullie nieuwe blog. Goed voor ons (mij) om jullie verhalen te horen en ons er weer van bewust te zijn in wat voor rijk land we leven. Alles is goed geregeld, er is eerlijke wetgeving en je vindt het eigenlijk niet meer dan normaal. Het is ook normaal maar in een groot deel van de wereld, o.a in Honduras is de situatie verre van normaal. Het moet wel heel frustrerend zijn om dat allemaal te zien en er niets tegen te kunnen doen.
Wat ontzettend fijn dat jullie dit werk voor de kinderen daar kunnen doen.
Ik wens jullie van harte Gods zegen toe en we zilzlen in ons gebed zeker aan jullie denken.
Weer een fraaie update hoor. Dank hiervoor!
Afgelopen week zijn de verkiezingen in Nederland een stuk rustiger verlopen. Wel was er vandaag wederom op het Museumplein in Amsterdam een demonstratie waar een deel van deze groep demonstranten een ‘nat’ pak heeft opgelopen. Er groeit ook hier wat onrust maar is niet te vergelijken zoals bij jullie. Laten we hopen dat het hierbij blijft!
Tot de volgende blog… en… geniet!
RR
Lieve Gerben en Laurine,
Dank je voor weer een nieuw bericht. Wow … wat een wereld. En … ik kan het niet beter zeggen dan hoe Geke het zei: “God, geef mij rust om te accepteren wat ik niet kan veranderen, moed om te veranderen wat ik kan en de wijsheid om het verschil daartussen te zien.”
Bij NPH zijn jullie ondertussen zeker bezig om het verschil te maken in het leven van veel (kleine / jonge) mensen. Dat is zo goed!
A Dios!
Pa & Ma
Gerben en Laurine,
We zijn er stil van. Het maakt ons nederig en dankbaar tegelijk. Wat een wereld van verschil.
Wat mooi dat jullie inzet en aandacht voor een ander een glimlach en hoop op een betere toekomst geeft. Dat moet kracht en moed geven om door te gaan. Fijn om te lezen dat jullie ook tijd en ruimte hebben om tot rust te komen en de ontspanning kunnen vinden.
Keep up the good work 💪
Grote groet en zegen,
Martijn & Alexandra
De wijsheid van boven daarentegen is vóór alles zuiver, en verder vredelievend, mild en meegaand; ze is rijk aan ontferming en brengt niets dan goede vruchten voort, ze is onpartijdig en oprecht. — Jakobus 3:17
Wat een verhaal en wat een problemen in dat land. Wij hebben diep respect voor voor jullie om wat jullie daar doen en wat niet altijd gaat lukken. Ervaar ook daar dat God aan jullie zijde staat en dat hij jullie gaat helpen hoe moeilijk het ook vaak is.
Hartelijke groeten van ons.
Ha Gerben en Laurine,
Wat een verhaal zeg. Ongelooflijk dat een regering zijn volk zo laat vallen.
Wat een wereld van verschil met ons land.
Ik wens jullie veel kracht bij het werk, en neem niet alles op je nek, je kunt niet alles veranderen maar een druppel op een gloeiende plaat is ook helpend.
Groetjes
Rita
Prachtig en bizar tegelijkertijd. Kreeg even kippenvel.
Het verslag nogmaals lezend, dacht ik aan volgende verhaal…
One day a man was walking along the beach, when he noticed a boy hurriedly picking up and gently throwing things into the ocean. Approaching the boy, he asked, “Young man, what are you doing?” The boy replied, “Throwing starfish back into the ocean. The surf is up and the tide is going out. If I don’t throw them back, they’ll die.” The man laughed to himself and said, “Don’t you realize there are miles and miles of beach and hundreds of starfish? You can’t make any difference!”
After listening politely, the boy bent down, picked up another starfish, and threw it into the surf. Then, smiling at the man, he said, “I made a difference to that one.”
Voor dat éne kind, die ené jongere of oudere die jullie helpen …