¡Por fin, Honduras!

Na een kleine 7 weken in Guatemala en ruim 10 weken onderweg te zijn geweest, hebben we een volgende mijlpaal bereikt: we zijn in Honduras! De laatste weken voelden een beetje als bonusreistijd, we konden nog meer van Guatemala gaan zien. Na de extra week in Antigua besloten we naar het noorden te gaan, naar Flores, een fijne uitvalshaven voor onder andere Tikal. We pakten de nachtbus en arriveerden veel te vroeg in Flores, of mooi op tijd voor de zonsopgang, het is maar hoe je het bekijkt. Flores is een klein eilandje in het grote meer van Petén Itza, door de Spanjaarden in 1697 volledig verwoest en vervolgens weer door de locals opgebouwd. Je ziet er vooral de koloniale bouwstijl en huizen met veel kleur terug. Met een kwartier ben je aan de andere kant van Flores, dus erg groot is het niet. We besloten ook nog even de boot te pakken en naar de overkant van het water naar San Miguel te gaan, waar je door de bossen naar een uitkijkpunt kunt lopen en je een tof uitzicht op de omgeving hebt.

Maar we zijn hier voor Tikal, een eeuwenoude en grotendeels verborgen Maya stad midden in het regenwoud. Gebouwd in 700 V.C. en pas in 1848 ontdekt en onderzocht, waarna het in 1979 een Unesco Werelderfgoed werd. En dat snappen we, want het is er prachtig! Op de dag dat we gingen besloten de hemelsluizen zich te openen en viel het met bakken uit de lucht. Fijn. Regenjas aan en gaan dan maar. Gelukkig werd het aan het einde van de ochtend droog en hadden we alleen nog te dealen met wat modder, maar dat mocht de pret niet drukken. Tikal, dat “stad in de bossen” betekent, is reuze interessant. Nog maar 20% van de gehele stad is bloot gelegd en als je door het gebied loopt zie je soms bomen en planten op heuvels groeien, waaronder nog een tempel of gebouw verscholen moet zitten. Nog veel is onbekend en dat maakt de plek zo bijzonder. Daarnaast is de omgeving prachtig. Er bevinden zich vele soorten bomen en planten, veel dieren die nu door Covid weer meer leefgebied en rust hebben gekregen door aanzienlijk minder toeristen, en dus meer zichtbaar zouden moeten zijn. Echter door de regen houden ze zich verscholen en moeten we het met 2 slingerapen, een specht, trogon de montaña en een een paar pizotes (neusbeer) doen. Daarnaast is en blijft bijzonder om te ervaren dat de Maya cultuur nog zo levendig is in Guatemala. Hier worden nog dagelijks rituelen uitgevoerd volgens oude Maya gebruiken en men houdt de cultuur levendig en actueel. Tikal is echt een aanrader!

Vervolgens zaten we in dubio, hoe en waar gaan we de grens over? Via Rio Dulce en Livingston, en in het noorden de grens overgaan zou het meest logisch en kortste zijn. Maar, je raad het al, dat werd ’t niet. Guatemala heeft namelijk nog een heel mooi stuk natuur te bieden in het midden van het land: Semuc Champey, een rivier onder de grond die boven de grond 6 natuurlijke waterpoelen met kristalhelder water heeft. Niet logisch om naar toe te gaan, want het kost je praktisch gezien 2 reisdagen en we zouden naar Guatemala stad moeten om de grens over te gaan, die we eigenlijk wilden vermijden. Maar dit stukje natuur konden we niet laten schieten. In de bus er naar toe werd de natuur getrakteerd op water van boven, maar wij zaten droog en realiseerden ons toen nog niet dat het wellicht gevolgen voor ons tripje naar Semuc Champey voor de volgende dag zou kunnen hebben. En dat had het wel. Door de vele regen was alles nat en modderig, daar er in deze regio nog weinig asfaltwegen zijn. We wilden er lopend naar toe, maar 10 km door de modder schuiven is niet aan ons besteed, dus klommen we na 1,5 km bij locals in de pick-up truck. Eenmaal in Semuc Champey gleden en schoven we door het park, alles spekglad en onze schoenen kleurden al snel mooi bruin. Maar oh, wat een genot, deze omgeving! Het was warm, maar na het uitkijkpunt konden we heerlijk afkoelen in het heldere, koele water. Geen moment spijt van deze keuze.

De volgende dag begonnen we rustig en spraken we vervolgens af met Manouk en Rene. Na onze ontmoeting in Antigua kwamen we elkaar weer tegen op weg naar Semuc Champey. In deze regio bevinden zich ook veel grotten en samen gingen we naar één van deze grotten. Over het algemeen niet heel bijzonder, maar het speciale aan deze grot was dat aan het einde van de middag als de zon ondergaat en de lampen in de grotten uitgaan, de vele vleermuizen in de grot naar buiten vliegen op zoek naar eten in de schemer van de dag. Daar vlogen om 18.00 uur, duizenden vleermuizen om onze oren, gaaf! Een paar biertjes en potjes van het spel skip bo later, namen we afscheid. Tijd om naar Guatemala stad te gaan.

Eenmaal in Guate, zoals lekker makkelijk in volksmond gebruikelijk is, waren we van plan hier een flitsbezoek van te maken. Het is niet de meest veilige stad en zakkenrollers en bendes zijn er actief waarbij toeristen niet overgeslagen worden. We hadden geen zin in gedoe en wilden vooral wat zaken aftikken, zoals vervoer regelen voor naar Honduras, wat boodschappen doen, een was draaien en uiteraard mochten we ons weer melden voor een Covid test. Gelukkig hadden we een hotel in een veilige, moderne buurt en lag alles vlakbij, voor het laboratorium hoefden we slechts de straat over te steken. Vol spanning hielden we dinsdagochtend onze telefoon in de gaten, de uitslag zou gemaild worden rond 11.00 uur. Maar het zou Zuid Amerika niet zijn als de planning niet helemaal overeenkomt met die van ons. 11.00 uur werd 12.30 uur wat vervolgens weer 14.00 uur werd. En na wat aandringen van Gerben kregen we de uitslag om 16.00 uur. Het wachten werd beloond, want dit keer slaagden we beiden met vlag en wimpel, 2x negatief!

De volgende ochtend ging om 3.30 uur de wekker, want de bus ging om 5.00 uur en we moesten 45 minuten voor vertrek aanwezig zijn. Zo heb je nog wat aan je dag, hè. Maar daardoor zouden we wel mooi op tijd rond het middaguur in Copán in Honduras aankomen. Dat was dan wel weer fijn, zij het niet dat de bus pech kreeg. Stonden we dan met 7 personen in een touringcar naar de zonsopgang te kijken. Zo’n 7 uur, wat geklus en gemor aan de bus, en een hele hoop geduld van de passagiers later besloot men dat een vervangende bus wellicht een betere oplossing zou zijn. Deze arriveerde ruim een uur later en zo konden we toch nog op weg richting Copán in Honduras. Richting, want binnen 10 minuten was ook deze bus niet meer vooruit te branden. Stonden we dan in de middle of nowhere in de brandende zon. En de tijd begon te dringen, want met een kleine 3 uur te rijden werd het nog spannend of we voor sluitingstijd bij de grens aan zouden komen die om 18.00 uur zou sluiten. Gedurende de rit werd duidelijk dat we 18.00 uur niet gingen halen en mochten we nog een laatste keer naar de zonsondergang in Guatemala kijken. Op kosten van de busmaatschappij sliepen we die nacht in een motel, zo’n 40 minuten rijden van de grens. De volgende ochtend om 5.00 uur, geen idee waarom zo vreselijk vroeg, vertrokken we naar de grens waar rond 6.45 uur onze stempels werden gezet. Eind goed, al goed, bienvenidos a Honduras!

In Copán is vanalles te zien, echter gezien de rit en 2 heel korte nachten besloten we rustig aan te doen. Als middagactiviteit bezochten we een Macaw opvangcentrum, waar vele soorten tropische vogels opgevangen en verzorgd worden. Van parkieten tot toekans en van papagaaien tot kleurrijke macaws. We keken onze ogen uit naar deze prachtige vogels met felle kleuren en de wijze waarop zij zich voortbewegen. Ook hier horen we weer hoe blij men is met toeristen, want mondjesmaat komt het bezoek weer op gang, en blijkt maar weer dat de pandemie grote gevolgen heeft. Graag gedaan, het was een heerlijke tijdsbesteding! De volgende dag vertrokken we om 11.30 uur richting Tegucigalpa, en heel attent en netjes, weer op kosten van de busmaatschappij als goedmaker voor de ellendige heenweg. En na een lange dag in de bus en ruim 400 km later, kwamen we ’s avonds laat aan in Tegucigalpa. En nu wachten we op vervoer van NPH dat ons naar de ranch zal brengen. Het is zover, het gaat beginnen!

Ps. We hebben van de laatste weken een paar video’s gemaakt met extra beeldmateriaal en informatie. Voor wie geïnteresseerd is: klik hier of zie hieronder.

Deel het Verhaal.

Meer blogs.

La recta final

Het eerste kwartaal van 2022 nadert z’n einde al weer, zonder dat we een blog hadden geschreven. Niet dat er niets is gebeurd de afgelopen

Lees Verder.

Te ayudo

Zodra ik de supermarkt binnen ga begint de ellende. Laurine heeft me een lijstje gestuurd met boodschappen die ik moet doen in een supermarkt in

Lees Verder.

Somos familia

“Tu eres mi papi y tu eres mi mami, y yo la hija. Somos una familia”. Hangend aan onze schouders en met een glimlach van

Lees Verder.
Sunset over Honduras

Reflexiones políticas

In Nederland was het afgelopen week tijd voor de Algemene Politieke Beschouwingen (APB). Het politieke circus draaide op volle toeren, alvorens de luikjes weer dicht

Lees Verder.

Vacaciones

Tijdens je reis op vakantie. Zeker, ook dat hebben we hier. Een maand geleden was het dan zover. Na 5 keer verplaatsen stond de datum

Lees Verder.

Continuamos…

Inmiddels zijn we ongeveer 240 dagen onderweg en wonen we ruim 5 maanden op de ranch van NPH Honduras. Het schrijven van de blog is

Lees Verder.

5 reacties

  1. Wat een schitterende omgevingen waar jullie prachtige foto’s en filmpjes van hebben gemaakt. En de begeleidende beeldende teksten, lekker om te lezen. Alsof je er als lezer en kijker ook echt bij bent! Hulde!

  2. Eindelijk in Honduras. Nog niet op de eindbestemming, maar dat is een kwestie van tijd! Wat zien jullie veel en wat fijn dat wij op afstand mee mogen genieten! Bedankt voor de mooie verhalen en de prachtige filmpjes😊 Lieve groet, Fenni

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *