Continuamos…

Inmiddels zijn we ongeveer 240 dagen onderweg en wonen we ruim 5 maanden op de ranch van NPH Honduras. Het schrijven van de blog is er de laatste tijd bij ingeschoten. Maar goed nieuws, het is weer zover! Wat is er de afgelopen maanden allemaal gebeurd, wat hebben we gedaan en wat gaat er veranderen? Een broodnodige update.

Na pasen en de uitjes met de jongens en de meiden is het een tijdje vrij rustig geweest in ons werk en op de ranch. Het werk kreeg meer en meer vorm en we hebben het ons inmiddels aardig eigen gemaakt. Zelfs zo dat het voor Laurine bijna saai begint te worden.  Daarom is er een plan opgestart om te beginnen met extra klassen Engels in de middag (op maandag en dinsdag) voor de kinderen van de 6e tot en met de 9e graad. Volledig vrijwillig en alleen voor hen die graag meer willen leren en meer willen oefenen met Engels. Het plan stond al sinds april, de uitwerking is nu ook klaar én dankzij de Hondurese snelheid kunnen we hopelijk volgende week (al) beginnen. Van tevoren hadden we verwacht dat een aantal kinderen interesse zou hebben. Het is immers extra werk met meer huiswerk en naar verwachting zouden niet veel kinderen daar oor naar hebben. De opgave van 24 kinderen was dan ook een verrassing en nu moeten we zelfs organisatorisch na gaan denken hoe we dat handig aan gaan pakken. Maar wat fijn, dit enthousiasme geeft energie!

Gerben heeft voor zijn werk in de tussentijd ook de nodige uitstapjes gemaakt. Waar de jongens en de meisjes van de ranch op uitstap gingen, mochten ook de bachelorettes en universitarios een dagje weg. Bachelorettes zijn de jongeren die niet meer naar de school gaan, omdat ze die gehaald hebben. Daarna gaan zij studeren, dat vaak gebeurt in Tegucigalpa, de hoofdstad. Maar vaak wonen zijn nog (gedeeltelijk) op de ranch en daarom was er voor hen ook een jaarlijks uitje geregeld en Gerben mocht mee. Een dag weg naar een soort zwemparadijs. Beetje zwemmen, poolen, lekker eten en drinken en lol maken. Altijd leuk zo´n dag weg.

Maar de uitjes van Gerben zijn echter niet altijd de meest leuke of gezellige. NPH Honduras bestaat niet alleen uit een ranch met kliniek, kerk, school, keuken en huizen voor kinderen, tio´s en vrijwilligers en meer. NPH werkt ook via verschillende zogeheten communities. Kleinere leefgemeenschappen door het gehele land die over het algemeen of wat verder afgelegen liggen of die bekend staan om gebieden die meer hulp nodig hebben. Zo vertrok hij naar San Pedro Sula, omdat daar een huis gebouwd wordt voor mensen die hun huis zijn kwijtgeraakt door de orkanen Eta en Iota van afgelopen november. Deze een na grootste stad van Honduras staat bekend om zijn onveilige (drugs)wijken en werd jarenlang de moordhoofdstad van de wereld genoemd. Ook is deze stad zwaar getroffen door de orkanen en dat zie je veel terug in de stad. Mensen slapen in tenten onder viaducten, leven in krotten of hebben zelfs helemaal geen huis meer en wonen daarom in de kerk. Dat betekent dat je in deze wijken en buurten extra op je hoede moet zijn. Gewoon met de auto erdoorheen rijden is geen optie, dus de ramen open en laten zien dat je geen politie bent of een rivaal. Bijzondere ervaringen. Niet dat dit een ver van onze bed-show is, ook in Tegucigalpa zijn dergelijke wijken.

En op meer plekken werkt NPH aan betere leefomgevingen voor mensen. Zo wordt er gezocht naar een betere en grotere opvanglocatie voor kinderen en mensen die acute hulp nodig hebben. Bijvoorbeeld kinderen die uit gevaarlijke en geweldadige gezinssituaties komen of jonge zwangere meisjes van een jaar of 13. Het gebeurt allemaal en het ene verhaal is soms nog heftiger dan het andere verhaal. Maar daarom is het misschien juist zo goed er wat aan (proberen) te doen. Zo vertrokken we ongeveer 2 weken geleden richting San Pedro Sula, naar een dorp daar in de buurt. Daar hebben we, als groep van 24 vrijwilligers van NPH met nog ruim 20 anderen, 8 huizen gebouwd. Huizen van hout, op palen om modder- en waterstromen in de woning te voorkomen. Een start van een wederopbouw voor een kleine communitie voor mensen en gezinnen momenteel zonder eigen huis. We werkten in groepen en in elke groep werkten we ook samen met de familie die in de huizen komen te wonen. En dat is best bijzonder. Dat maakt dat je weet voor wie je aan het werk bent en spreek je hen ook over hun huidige situatie. De huizen die we bouwden waren ongeveer 8m bij 8m, ruim kan je dat niet noemen. Maar de mensen vonden het prachtig. Nu wonen ze als gezin van 5 in een kleine kamer, van laat we zeggen 4m bij 4m en daar krijgen ze een eigen huis met 3 kamers voor terug. En buiten hun huis worden nog douche- en kookgelegenheden gebouwd en ook wordt er nog voor water en electriciteit gezorgd. Blij zijn met de kleine dingen, je leert het hier wel. Het was een weekend van hard en veel werken en onze kantoorhanden wisten even niet wat hen overkwam. Maar vele handen maken lichter (niet zozeer licht) werk en het belangrijkste is dat er straks mensen in een eigen huis kunnen wonen. Uitzichtloos lijkt het soms. Dat mensen afhankelijk zijn van anderen die hulp kunnen bieden. Of zelf op zoek moeten naar eten in prullenbakken of elke dag in hun kleine winkeltje afwachten op klandisie waarvan je weet dat het niet heel winstgevend is. Maar de mensen hier zijn veerkrachtig. Nemen snel veranderingen voor lief, gaan erin mee en passen zich aan.  Ze hebben hoop op een betere toekomst en proberen er het beste van te maken. Klagen hoor je ze (bijna) niet. En daar kunnen wij nog wel wat van leren.

Het is niet allemaal zware kost hier hoor. Met de andere vrijwilligers hebben we in onze vrije weekenden veel plezier en hebben we inmiddels ook al verschillende contacten opgedaan met mensen in zowel de hoofdstad als op de ranch waar we geregeld onze vrije tijd mee doorbrengen. En trekken we er in onze vrije weekenden, een keer per twee weken, op uit. Zo vertrokken we een paar weken terug voor onze trouwdag naar Valle de Angeles, vertaald vallei van de engelen. We sliepen in een heerlijke cabaña met een uitzicht over de bergen en valleien en struinden we door het dorp Valle de Angeles. Een oud en (voorheen) touristisch dorp waar je nog oude Hondurese handwerken kunt vinden. En afgelopen weekend zijn we met de andere 3 vrijwilligers naar het meer van Yojoa gegaan. Het grootste meer van Honduras en dat staat bekend om zijn natuurparken waar je vele vogelsoorten kunt spotten, van toekans tot kolibries. En dan komt de innerlijke fotograaf in ons los en genieten we intens van de vele vogels en de natuur. We maakten een hike door natuurpark Cerro Azul Meandar en bezochten de grootste waterval van Honduras, de Pulhapanzak watervallen. Wat ons betreft een fijne balans tussen wat we in ons werk en van het land meekrijgen en de ontspanning die ook nodig is om dit een plek te geven.

En er gaat nog wat veranderen. De afgelopen maanden heeft Gerben veel meegewerkt aan de nieuwe website van NPH Internationaal. Dit is het overkoepelende deel van NPH dat zorg draagt voor alle 9 huizen in de 9 landen waar NPH werkt. Niet alleen met de website, maar ook met bijvoorbeeld fondsenwerven heeft Gerben zijn eerdere werkervaring en kennis kunnen inzetten. En dat is niet onopgemerkt gebleven binnen NPH international. Daarom hebben zij hem een baan aangeboden waarin hij de zorg draagt voor de website en ook verantwoordelijk is voor andere digitale ontwikkelingen binnen NPH. Dit gaat hij, eerst, voor 6 maanden doen, zodat Laurine haar jaar vrijwillligerswerk op de ranch kan afronden en we zelf ook kunnen beslissen hoe de toekomst er daarna uit gaat zien. We blijven gewoon op de ranch in Honduras wonen. De komende weken zal hij zijn werk op de ranch gaan afronden en daarna gaan we eerst op vakantie in Honduras. Eens zien wat dit mooie land nog meer te bieden heeft. Een update volgt daarna, dus hasta pronto! 

Deel het Verhaal.

Meer blogs.

La recta final

Het eerste kwartaal van 2022 nadert z’n einde al weer, zonder dat we een blog hadden geschreven. Niet dat er niets is gebeurd de afgelopen

Lees Verder.

Te ayudo

Zodra ik de supermarkt binnen ga begint de ellende. Laurine heeft me een lijstje gestuurd met boodschappen die ik moet doen in een supermarkt in

Lees Verder.

Somos familia

“Tu eres mi papi y tu eres mi mami, y yo la hija. Somos una familia”. Hangend aan onze schouders en met een glimlach van

Lees Verder.
Sunset over Honduras

Reflexiones políticas

In Nederland was het afgelopen week tijd voor de Algemene Politieke Beschouwingen (APB). Het politieke circus draaide op volle toeren, alvorens de luikjes weer dicht

Lees Verder.

Vacaciones

Tijdens je reis op vakantie. Zeker, ook dat hebben we hier. Een maand geleden was het dan zover. Na 5 keer verplaatsen stond de datum

Lees Verder.

Continuamos…

Inmiddels zijn we ongeveer 240 dagen onderweg en wonen we ruim 5 maanden op de ranch van NPH Honduras. Het schrijven van de blog is

Lees Verder.

3 reacties

  1. Weer een heldere en prettig te lezen update.
    Bijzondere en mooie ervaringen die jullie blijven opdoen.
    ‘Veerkracht’, wat een mooi woord, wat ook goed bij jullie past!
    Hou het zo en blijf er ook met volle teugen van genieten.

    Hugs van ‘Thuis’!

  2. Lieve Gerben en Laurine,
    Fijn weer van jullie te lezen! We wensen jullie een goede afronding van jullie werk op de ranch en wijsheid in het samen besluiten hoe verder!
    Een warme groet voor jullie vanuit Zwolle 😘🌈

  3. Hoi Gerben en Laurine, wat fijn om jullie blogs te lezen, en weer op de hoogte gebracht te worden van jullie doen en laten! Het doet je beseffen hoe goed een en ander is geregeld in Nederland, ook al zijn vele zaken hier ook voor verbetering dan wel verandering vatbaar!
    Maar fijn dat jullie ons mee laten leven met jullie werkzaamheden en met de omstandigheden daar.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *