¡Feliz Navidad y año nuevo!

En we zijn weer een stap verder, of dichterbij Honduras, het is maar hoe je het bekijkt. Afgelopen dagen hebben we afscheid genomen van ons gastgezin, waar we 3 weken geleden met open armen werden ontvangen, een nieuwe cultuur en taal leerden kennen én kerst en oud & nieuw hebben gevierd. Het leren van een nieuwe taal valt niet mee. We realiseren ons maar weer hoe fijn het is dat je als kind en tiener zoveel mag leren op school, maar daar kom je vaak pas als volwassene achter. Alle rijtjes grammatica, de vele werkwoorden in alle varianten en een andere zinsopbouw dan gewend, kunnen we bijna dromen, maar leveren ook de nodige frustraties op. Was het nu habla, hablo, hablaba of hablé? “¿Como se dice en Español?” is zo’n beetje onze lijfspreuk geworden. Vaak doen we een gok met een Spaanse variant van een Engels of Nederlands woord en verrassend vaak is dan nog goed ook. Probeer maar eens: belangrijk = importante, situatie = situación en productie = producción. Hoe dan ook, we hebben hier ontzettend veel geleerd. Nu is het tijd om het zelf te doen, te blijven oefenen (practicar dus, makkelijk hè) en hopelijk kunnen we dan over een half jaar lachend terugkijken op deze struggles.

Vorige week vierden we samen met het gezin kerstfeest. In die week mochten we met oudste zoon Selvin mee naar de kerk waar we persoonlijk welkom werden geheten door de voorganger, bekende kerstliederen in het Spaans zongen en een indruk kregen van de wijze waarop aan deze kant van de wereld kerst wordt gevierd. Kerstavond, op 24 december, is een belangrijke avond. Normaliter is het feest in de straten met muziek en dans en komt de gehele familie samen, dit jaar gaat het echter anders. Maar één traditie blijft, om ’tamales’ te eten: een traditioneel gerecht dat alleen met kerst, oud & nieuw en feestdagen wordt gegeten. Er zijn hier 3 varianten, tamales met maïs, aardappel of rijst en het is een flinke klus om te maken. Het gehele proces kost ruim een dag. We waren de beroerdsten niet en hielpen mee in het bereiden van het kerstmaal. Moeder Vila had de voorbereidingen al getroffen, wij mochten de tamales inpakken. Twee bladeren dienen als basis, daarin wordt een schep rijst of aardappelpuree gelegd, dan een schepje saus, dan een stukje kip, paprika en een krent. Dan vouw en rol je eerst het kleinste blad over het geheel, waarna het grote blad volgt en klaar is je pakketje. Vervolgens gaan deze pakketjes in een grote pan, die vervolgens nog een aantal uur op het vuur staan om nog even lekker te stomen en te garen. En het resultaat mag er zijn: delicioso!

Om 00.00 uur middernacht gaat het buiten los. Sorry Nederland, hier is vuurwerk alles behalve verboden, en vliegen de vuurpijlen en knallen de rotjes om je oren. Vanaf het dak van het huis hebben we een prachtig uitzicht en steken we samen met de familie sterretjes af. Vervolgens lopen we naar beneden naar de straat, steken de jongens nog wat vuurwerk af en hangt de ene na de andere buurman en buurvrouw om je nek, ¡Feliz Navidad! Normaliter volgt er een tweede maaltijd met tamales en familie, maar we houden het samen op koekjes en vruchtenpunch, net zo lekker! De volgende dag is de lunch het moment van de dag. En dat is ook een moment waar wij al dagen naar uit kijken, want we eten soep met haan en voor de liefhebber met een lekker pittig pepertje, ‘chiltepe’. Niet dat de soep zo bijzonder is, maar dat daar de haan van de buren in zit die ons nachten lang wakker heeft gehouden, is een heel fijne bijkomstigheid. We slapen sindsdien weer als roosjes.

Tussen de lesuren en het huiswerk door proberen we er in de weekenden erop uit te gaan en zoveel mogelijk van de omgeving te zien. Ondanks dat het niet alleen een fijne afleiding is om andere dorpen te bezoeken, is het ook vooral een mooie manier om de taal en de cultuur beter te leren kennen. Na San Marcos bezoeken we ook San Juan, een dorpje om de hoek waar we lopend naar toe kunnen, struinen we voor de zoveelste keer door San Pedro en huren we een motor waarmee we zo’n 70 km naar het noorden rijden, naar Chichicastenango. Het stadje staat bekend om een grote markt met vele kleuren, kleren, souvenirs, eten, drinken en prullaria. Bij aankomst blijkt het niet alleen een drukte van belang met koopwaar, maar ook met mensen. Hutje mutje en schouder aan schouder wurmen we ons door de eerste straat heen. Maar hé, men draagt mondkapjes, dus the sky is the limit, toch? We kijken onze ogen uit naar alle mooie, felle kleuren en hoe men hier live op straat tortillas maakt. Van een balletje deeg wordt door te klappen een platte tortilla gemaakt, die vervolgens op een bakplaat wordt gebakken. Het is ons echter nèt te druk en besluiten na een paar rondjes over de markt op ons gemak terug te rijden. Het mag dan wel een afstand zijn van 70 km, maar door de bergen, slechte wegen en vele drempels doen we er toch zeker wel 2,5 uur over. Maar de route is prachtig, met mooie vergezichten, haarspeldbochten en uitkijkpunten.

En voor we het wisten was het oudejaarsdag 2020. Een bijzonder jaar laten we achter ons. Een jaar waarin we ons huis verkochten, banen opgezegd hebben, geduld moesten hebben en uiteindelijk toch echt vertrokken naar Centraal Amerika. 2021 wordt vast en zeker speciaal en we kijken er naar uit. Met opnieuw tamales, vruchtenpunch, Guatemalaanse drank én een voorraadje vuurwerk, samen gekocht met de jongens des huizes, knallen we dit nieuwe jaar in. Middernacht vliegt het vuurwerk om onze oren en kijken we met plezier naar het uitzicht vanaf het dak van het huis. We zien de lucht rondom het meer oplichten door het vele vuurwerk en alle dorpen rondom het meer luiden met de nodige knallen het nieuwe jaar in. Een uitzicht om niet snel te vergeten. Beneden op straat worden we weer volop geknuffeld door alle buren. Ondanks dat het in deze tijd vreemd aanvoelt zo dicht bij mensen te zijn, is het ook wel weer hartverwarmend dat we onderdeel mogen zijn van deze straat met lieve mensen. We starten het jaar samen met het gezin met taart en dát vinden we eigenlijk best een leuke traditie. ¡Feliz nuevo año!

En toen was het tijd om afscheid te nemen. We nemen allereerst ‘afscheid’ van het meer Atitlán, door één van de omliggende bergen te beklimmen dat ons uitzicht geeft over het gehele meer. De berg wordt ook wel ‘La Nariz del Indio’ genoemd, oftewel Indian Nose, want van een afstand lijkt de berg net op het gekantelde gezicht van een indiaan. Het is maar wat je er in ziet, het levert in ieder geval een mooi uizicht op. We willen de zonsopgang zien, dus vroeg uit de veren. Om 3.45 uur staan we in het dorp, klaar om te vertrekken. De lucht ziet bewolkt en het lijkt erop dat de zonsopgang niet heel speciaal gaat worden. Na ruim een half uur met een busje en een klein half uur omhoog lopen, komen we ons uitkijkpunt. Het is nog vroeg, we zijn ruim op tijd en kijken naar een rustig meer met daaromheen de lichten van de verschillende dorpen. Heeft ook wel iets, maar laat die zon maar komen, daarvoor zijn we omhoog gelopen en vroeg opgestaan. Wanneer het eerste licht verschijnt lijkt het een saaie zonsopgang te worden, maar zodra de zon, na wat langer wachten, vanachter de bergen en wolken verschijnt is het een spectaculair gezicht. De ochtenddauw vult het dal en de zonnestralen kleuren de wereld langzaam aan in. Prachtig!

En dan nemen we afscheid van Julio, Vila, Selvin en Juan. Het was een fijne tijd en een geweldige ervaring om 3 weken met het gezin mee te mogen draaien. Het gaf een uniek inkijkje in het (gezins)leven hier in Guatemala, waarbij we lieve mensen mochten leren kennen, heerlijk hebben gegeten en het heel gezellig hebben gehad. We mogen de mooie woorden van Selvin van 14 met ons meenemen: ‘Toen ik Gerben voor het eerst zag dacht ik dat het een chico loco was. Maar jullie hadden niet alleen een plekje in ons huis, jullie hebben nu ook een plekje in ons hart’. We gaan hen missen! Maar we moeten door, want we hebben nog 2 weken voordat we ons mogen melden bij NPH Honduras, dus dat geeft ons de komende tijd de gelegenheid om meer van Guatemala te gaan zien en rustig aan de grens over te steken. Eerst maar richting Antigua, zo’n 3 uur hier vandaan, eens kijken of de mensen daar ook ons Spaans begrijpen…

Ps. We horen geregeld dat men het super leuk vindt om de foto’s te zien van onze reis. Elke keer is het een flinke klus om een selectie te maken van de vele foto’s voor op de blog en kunnen we bijna niet kiezen. Dus voor wie geïnteresseerd is in een uitgebreide fotogalerij, kijk eens op ons Polarsteps account:

http://www.polarsteps.com/GerbendeKoningGans