Te ayudo

Zodra ik de supermarkt binnen ga begint de ellende. Laurine heeft me een lijstje gestuurd met boodschappen die ik moet doen in een supermarkt in Tegucigalpa. Ik weet echter nooit waar iets ligt, dus systematisch ga ik ieder gangpad langs en probeer ik te vinden wat we nodig hebben. Als een verdwaalde ziel loop ik door de winkel in de hoop te vinden wat ik nodig heb.

Op een gegeven moment stapt er een jongen naar me toe, ouder dan 12 jaar zou ‘ie niet zijn. “Damelo, quiero comer”, zegt hij tegen me, vertaald: “Geef het aan me, ik wil eten”. Hij heeft een pakje koekjes in z’n handen en de bedoeling is dat ik, als ‘gringo’, dat voor hem ga betalen. Gedecideerd zeg ik nee en wil verder lopen. Snel wijst de jongen naar de speelgoed dat in de winkel staat. “Regamelo”, zegt hij (wat zoveel betekent als “schenk het mij”). Ik grinnik wat en loop verder.

Ik stap de auto in en rijd richting de ranch. De stad uit komen is een ramp. De nauwe straten van de hoofdstad zijn niet bepaald gebouwd voor het verwerken van verkeer en zeker niet deze hoeveelheid auto’s. Zet een Hondurees in een auto en hij of zij transformeert in een nonchalante lapzwans of een ordinaire verkeershufter die iedere centimeter van de weg claimt. Wat betreft de verkeersmentaliteit geldt in Honduras de regel ‘God voor ons allen, ieder voor zich’. Ik doe enigszins mee aan deze mentaliteit, ik moet een aantal wijken door waar ik, gezien de reputaties van deze wijken, liever niet te lang stil sta. Gelukkig passeer ik na etenstijd de politiepost, want daar geldt dan weer de regel: ‘hoe hongeriger, hoe corrupter’. De politie laat mij ongemoeid door en een uur later arriveer ik op de ranch.

Thuis heb ik het er met Laurine over, over de jongen in de winkel, de mentaliteit in het verkeer. Dan dringt pas bij mij het besef door. Waarom heb ik die jongen niet geholpen? Hij vroeg slechts om wat eten, meer niet. Het doet mij denken aan een aantal weken terug. Een oude man, samen met zijn zoon en vrouw, vroeg mij om hulp. “Ayudame”, zij de zichtbaar vermoeide man. Hij droeg een machete bij zich, waaruit ik kon opmaken dat hij de hele dag hard gewerkt had. Ze moesten met de bus van Tegucigalpa naar Rio Abajo, terug naar huis. En daar hadden ze net geen geld voor. Het postuur van de man, het gezicht, het deed mij aan mijn opa denken. Ik maakte een praatje met de man, verkocht hem een ‘nee’ en ging weer verder met wat we aan het doen waren. Ook hier daalde het besef later pas in. Waarom heb ik die man en zijn gezin niet geholpen? Ik schoot op van mijn stoel, rende naar buiten, op zoek naar de familie. Straten liep ik door om ze te vinden. Helaas. Ik troostte mij met de gedachte dat ze klaarblijkelijk iemand hadden gevonden die ze heeft geholpen. Waarom ik niet? Waarom zei ik ‘nee’? Ik heb geld nooit belangrijk gevonden, waarom heb ik het dan niet gewoon gegeven? Ik weet het niet. Wellicht heeft het te maken met het besef waarmee we naar Honduras gegaan zijn, het besef dat we niet iedereen kunnen helpen. Wellicht is in de loop van tijd ‘niet iedereen’ veranderd naar ‘bijna niemand’. Deze situaties kan ik niet meer veranderen, wel van leren.

De cierto os digo que en cuanto lo hicisteis a uno de estos mis hermanos más pequeños, a mí lo hicisteis.

De woorden ‘damelo’, ‘regamelo’ en ‘ayudame’ horen we vaak. Op de ranch en in de hoofdstad. Kinderen die ons huis binnen lopen, de pot pindakaas zien staan en zeggen “damelo”. In de hoofdstad worden we beschouwd als gringos en wordt ons regelmatig gezegd: “Dame un dolar”. Het zijn woorden die ‘mij’ bevatten en waardoor ik snel geïrriteerd kan raken. Alsof het verkeersgedrag geprojecteerd wordt op de samenleving: ‘Ik’.

En toch…

Het nieuws in Nederland volg ik nog altijd op de voet, loslaten lukt niet echt. Nieuws over de Covid pandemie lees ik vaak met gemengde gevoelens. Over politiek zwabberbeleid ga ik het niet hebben, die mening deel ik niet. De mensen in het Haagse doen hun uiterste best. Waar het mij om gaat is de manier waarop mensen elkaar bejegenen. De vrijheid is er voor mensen om wel of geen vaccin te nemen. Ik ben van mening dat het goed is om wel te doen en er geen medische grond is om het niet te doen, maar als je er dan alsnog voor kiest om geen vaccin te nemen: prima. Dat maakt een mens niet minder. Dat maakt een mens niet meer.

En toch…

De QR-code werd geïntroduceerd, wat letterlijk tot gevolg had dat mensen buiten de maatschappij geduwd werden. Deuren, die normaal voor iedereen geopend waren, werden voor mensen gesloten. Nee, een vergelijking met de Tweede Wereldoorlog is compleet dwaas en bij het zien van beelden van mensen die een jodenster dragen uit protest walg ik. Met deze vergelijking verlies je direct de discussie. Maar heel sec: er worden mensen buitengesloten die om welke redenen of overtuigingen dan ook geen vaccin willen. Of je het er mee eens bent of niet, het is simpelweg iets wat je moet accepteren. En dan zou jouw menselijke ‘ik’ toch ook niet buitengesloten willen worden?

Bij het versturen van deze blog is het bijna of inmiddels 2022. Een nieuw jaar. Een nieuw begin. Voor dit nieuwe jaar wil ik de wens uitspreken dat we wat meer oog voor elkaar mogen hebben. Dat we niet mensen buitensluiten die andere keuzes maken dan dat de meerderheid zou willen, maar dat we zeggen: “Ik help jou”. Dat we niet krampachtig onze hand op de knip houden als iemand een buskaartje nodig heeft, maar dat we zeggen: “Ik help jou”. Dat we politiek gezien – ja, de gemeenteraadsverkiezingen komen er aan – dit niet als loze slogan voor de campagne gebruiken, maar dat we echt zeggen en doen: “Ik help jou”.

Te ayudo.

Deel het Verhaal.

Meer blogs.

La recta final

Het eerste kwartaal van 2022 nadert z’n einde al weer, zonder dat we een blog hadden geschreven. Niet dat er niets is gebeurd de afgelopen

Lees Verder.

Te ayudo

Zodra ik de supermarkt binnen ga begint de ellende. Laurine heeft me een lijstje gestuurd met boodschappen die ik moet doen in een supermarkt in

Lees Verder.

Somos familia

“Tu eres mi papi y tu eres mi mami, y yo la hija. Somos una familia”. Hangend aan onze schouders en met een glimlach van

Lees Verder.
Sunset over Honduras

Reflexiones políticas

In Nederland was het afgelopen week tijd voor de Algemene Politieke Beschouwingen (APB). Het politieke circus draaide op volle toeren, alvorens de luikjes weer dicht

Lees Verder.

Vacaciones

Tijdens je reis op vakantie. Zeker, ook dat hebben we hier. Een maand geleden was het dan zover. Na 5 keer verplaatsen stond de datum

Lees Verder.

Continuamos…

Inmiddels zijn we ongeveer 240 dagen onderweg en wonen we ruim 5 maanden op de ranch van NPH Honduras. Het schrijven van de blog is

Lees Verder.

8 reacties

  1. Weer een heldere reflectie van wat je zoal denkt, voelt en tegenkomt.
    Elkaar helpen en liefhebben maar weer eens ‘oppoetsen’ en gaan doen, waar ook ter wereld!
    Begin klein in je eigen omgeving, wellicht leidt het in 2022 naar iets groots!

  2. Wat een prachtig en indrukwekkend verhaal. Om over na te denken … hoe we ons opstellen naar en omgaan met de mensen om ons heen; Gods wereld, zijn kinderen …

  3. Lieve Gerben, dankjewel voor je eerlijke zelfreflexie. Doet me goed. Volgens mij hebben we dit nodig in deze tijd van verwarring.
    ‘Zoals men ijzer met ijzer scherpt, zo scherpt de ene mens de ander.’ (Spreuken 27:17)
    Voor Laurine en jou een hoopvol nieuw jaar met een heerlijk bezoek van je ouders en Petra om naar toe te leven!

  4. Dank voor deze wijze les.
    Goed om mee te nemen en er zelf verantwoording voor dragen.

    Lieve groet voor jullie.

    Asje en Petra Prins

  5. Lieve Gerben, ik heb genoten van je eerlijke en open verhaal als ‘gringo’ in Honduras en de keuzes die je steeds te maken hebt tussen enerzijds het onvermogen niet iedereen te kunnen helpen en anderzijds ontvankelijk te blijven voor het appèl dat de ander op je doet. Zeer herkenbaar. Wat vast staat is dat Honduras een beetje mooier wordt door jullie aanwezigheid daar!
    Lieve groet vanuit Zwolle en Gods zegen voor jullie in het nieuwe jaar!

  6. Beste Gerben,

    Dank voor het duidelijke verhaal van jullie belevenissen.
    Fijn dat je dit zo kan verwoorden.

    Een hartelijke groet van Herman en Inge Hofman

  7. Beste Gerben,
    Mooi om jouw verhaal te lezen, een zelfreflectie welke we allemaal op zijn tijd beleven: wie help ik en wie niet…en waarom niet…
    Je kunt de hele wereld inderdaad niet helpen. Maar soms zijn keuzes maken best wel moeilijk.
    Ook voor jullie een gelukkig nieuwjaar gewenst. En moge jullie dromen en wensen bewaarheid worden. En moge Hij jullie daarin begeleiden!

  8. beste Laurine en Gerben,

    een heel spannend en relfecterend verhaal. Veel mensen kunnen daar nog van leren ,met name in Nederland waar het egoisme bijna hoogtij viert.
    we wensen jullie een goed 2022 toe, met veel herinneringen voor later.
    hartelijke groet Nannie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *