La recta final

Het eerste kwartaal van 2022 nadert z’n einde al weer, zonder dat we een blog hadden geschreven. Niet dat er niets is gebeurd de afgelopen periode, integendeel. In dit nieuwe jaar staat er ook weer een hoop voor ons te gebeuren. Tijd dus om dit alles op te schrijven.

De maand januari stond voor ons in het teken van slecht een ding: bezoek. Ik heb het eerder geschreven: materieel gezien missen we niets in Nederland. Materiaal niet, qua mensen wel. We hebben het afgelopen jaar in Honduras geleerd hoe belangrijk het is om familie te hebben (blog: Somos familia) en familie zou er komen. Aan het einde van de maand zou mijn zus (Petra) komen en een week later mijn ouders. Aanvankelijk zouden mijn ouders in december komen, maar vanwege alle Covid-19 restricties en vereisten werd dit bezoek verplaatst naar februari. Begrijpelijk. Echt iets om naar uit te kijken. Tot het moment dat Petra mij belt.

Ik ben op kantoor aan het werk, wanneer Petra mij belt. Ze is een formulier aan het invullen, dat ze nodig heeft om Honduras binnen te komen en daar heeft ze wat vragen over. Dan komt ze op het punt waarop ze haar paspoort-gegevens moet invullen. Plots wordt ze bleek en begint ze te stamelen: “Mijn paspoort is verlopen…”. Ik weet even niet waar ik het zoeken moet. Je kijkt zolang ergens naar uit en nu dit.

Mijn vader, die naast Petra zit, grijpt in, “We bellen je zo terug, Gerben”. Ik mompel dat het goed is en loop naar huis. Hoe ga ik dit aan Laurine vertellen? Een nieuw paspoort halen zit er niet in voor Petra, de volgende dag gaat haar vliegtuig namelijk. Laurine ligt in de hangmat en belt met haar moeder. Ik zeg tegen haar: “Sorry alvast”, loop naar binnen en grijp de metalen deur vast. Met een noodgang gooi ik de metalen deur dicht, waarop de katten – die kort daarvoor rustig lagen te slapen voor onze deur – wegschieten en Laurine mij verschrikt aan kijkt. Een heerlijk moment om even de frustratie de vrije loop te laten gaan.

“Wat is er?”, vraagt Laurine. Ik leg haar uit dat het paspoort van Petra verlopen is en dat morgen niet naar Honduras kan komen. Laurine kijkt mij verschrikt aan en dan belt Petra. “Niets aan de hand”, zegt ze, “Ik keek naar een kopie van mijn vorige paspoort. Degene die ik heb is nog een aantal jaren geldig.”. Ik – inmiddels een hartverzakking verder – haal opgelucht adem. Ze kan komen.

Ik kan zeggen dat Laurine en ik – sinds we getrouwd zijn – behoorlijk wat over de wereld gereisd hebben. Gedurende deze reizen hebben we geleerd om flexibel te kunnen zijn, zaken gaan vaak niet zoals je gepland had. Het is de maakbaarheid van het leven die we graag zouden willen, maar vaak niet bestaat. En dat is prima. Maar een ding mocht niet verkeerd gaan; dit bezoek.

Het moment van ontmoeting was bijzonder. Zowel met Petra, als met mijn ouders. En ik denk dat niet veel anders zal zijn met mijn zussen Jacolien en Margot. Je weet dat je elkaar al zo’n 15 maanden niet meer gezien hebt, maar op het moment dat je elkaar weer in de armen kunt sluiten voelt het alsof het gisteren voor het laatst was. Gevoelsmatig was het geen 15 maanden, maar kort geleden. Zo vertrouwt en goed is het om elkaar weer te zien.

Petra nemen we mee naar Roatán, een eiland waar Laurine en ik in juli ’20 op vakantie zijn geweest (Blog: Vacaciones). Op de weg terug hebben we een ongeluk. Een ‘disclaimer’: het verkeer in Honduras is nogal onstuimig. Het is donker en we rijden op een vierbaans weg tussen Tela en El Progreso. Voor ons, op de linkerbaan van een vierbaansweg, rijdt een auto, nogal langzaam. De regel ‘links inhalen’, bestaat in Honduras alleen op papier. Ik besluit de auto rechts in te halen, onwetend van het onheil dat te wachten staat. Een weg kan hier namelijk ook zomaar ophouden. Het is er niet meer. En dat is exact wat hier gebeurde. Zonder waarschuwing veranderde de vierbaansweg naar een tweebaansweg. Omdat het donker is zie ik dit pas laat en probeer zo snel mogelijk de auto naar links te sturen. Hierbij moet ik rekening houden met tegemoet komend verkeer en kan dus niet te scherp naar links sturen. Met de rechter voorwiel belanden we in de berm, rijden we over een forse drempel en horen we een klap. Ik ben bang dat de ophanging van de auto naar z’n ‘gallemischen’ is. Ik breng de auto tot stilstand ter hoogte van een huis. Wie gaat ons helpen?

Op dat moment komt de bewoner van het huis net thuis. Aanvankelijk schenk ik er geen aandacht aan en inspecteer ik het rechter voorwiel. Eerst loshalen en dan kijken hoe groot de schade is. Ik haal het gereedschap uit de auto en probeer de bouten los te draaien. Dit is geen succes, omdat mijn gereedschap niet op de bouten past. Laurine loopt inmiddels naar het huis en vraagt de beste man om hulp. Hij is bereidt om ons te helpen. Bijzonder, omdat mensen in Honduras weinig vertrouwen in elkaar hebben als het donker is. De beste man en ik zijn uiteindelijk in staat om de reserveband onder de auto te schroeven – de schade viel gelukkig mee – en uiteindelijk kunnen kunnen we onze weg vervolgen. Alleen naar de volgende stad, omdat de auto eerst een reparatiebeurt nodig heeft. De dag daarna kunnen we onze weg weer vervolgen.

Wanneer mijn ouders aankomen nemen we hen mee naar de ranch van NPH Honduras en laten we ons huis en ons dagelijks leven zien. Ja, we hebben ons huis, onze woonomgeving laten zien via een videocall, maar in het ‘echt’ is het toch anders. Met z’n vijven verblijven we in de hoofdstad Tegucigalpa en bezoeken we het nationale park La Tigra en omliggende dorpen. Mijn ouders, toeristen als het zijn, willen overal een foto van nemen: “O, kijk Jan, een man op een paard!”. Met z’n vijven genieten we van Honduras en voeren we gesprekken alsof we elkaar dagelijks tegen komen.

Het moment van afscheid nemen komt te vroeg en valt zwaar. Op het moment zelf uit ik het niet, maar het kost mij altijd een dag of aantal dagen om het te verwerken. Je wilt geen afscheid nemen, maar ik weet: we gaan hen weer ontmoeten, de mensen van wie we houden.

Met het vertrek van mijn ouders en Petra brak voor Laurine en ik een andere fase aan; het afronden van ons verblijf in Honduras. Na lang wikken en wegen hadden we besloten om Honduras te verlaten en na hun vertrek zouden wij nog zo’n zeven weken in Honduras blijven. ‘Zouden’, want weet je nog dat ik schreef over de maakbaarheid van dingen? Zo ook nu. Een wellicht wat complex verhaal, ik doe mijn best om het zo eenvoudig mogelijk uit te leggen.

Laurine en ik wonen hier in Honduras met een residentiekaart. Deze kaart is geldig tot en met 24 maart 2022, dat betekent dat deze kaart op het moment van schrijven nog een week geldig is. Er werd ons vertelt dat er een regeling is, waarbij – wanneer je de residentiekaart – annuleert, je 30 dagen extra in de regio mag blijven. De regio, inderdaad. Honduras heeft een samenwerkingsverband met Guatemala, El Salvador en Nicaragua en deze residentiekaart geldt voor alle vier landen. Binnen 30 dagen na annulering van de residentiekaart moeten we niet alleen uit Honduras zijn, maar kunnen we ook niet meer in Guatemala, El Salvador of Nicaragua zijn. We moeten dan in Mexico of Costa Rica zijn (ja of ergens anders, maar dat gaan we niet doen).

Het geval is dat deze regeling gewijzigd is. Met wat geluk kunnen we nu, na annulering van de residentiekaart, nog 15 dagen extra in deze regio verblijven. Dat betekent dat we uiterlijk 8 april de grens van Nicaragua naar Costa Rica moeten oversteken. Het is een mogelijkheid, hetgeen kan betekenen dat we ook uiterlijk 24 maart uit de regio moeten zijn. Ansich is dat mogelijk, alleen is er iets dat mij tegenhoud.

Als je de blogs gelezen hebt, weet je dat ik inmiddels voor NPH International werk als Digital Manager & Strategist binnen de Communicatie afdeling. Makkelijk gezegd; ik ben verantwoordelijk voor de digitale ontwikkelingen binnen NPH. Met NPH heb ik afgesproken dat, wanneer we aan het reizen zijn, ik voor twee dagen per week voor de organisatie blijf werken. Geef mij een laptop, verschaf mij internet en ik heb voldoende. Wat mij tegenhoudt is het gegeven dat er nog geen opvolger voor mijn functie gevonden is. Ja, we zijn dichtbij, maar tijd is nodig om diegene ook in te werken. Te vertellen en te leren wat er speelt.

Dit alles heeft erin geresulteerd dat we naar alle waarschijnlijk onze residentiekaart met een jaar gaan verlengen. Dit kost per persoon $150 en nee, we blijven dan niet een jaar langer. Waarschijnlijk slechts twee weken. Zoals het er nu naar uitziet verlaten we in het weekend van 15 april en komt er dan een einde aan ons verblijf hier. Maakbaarheid der dingen; we gaan zien hoe het loopt en uiteraard houden we jullie hierover op de hoogte.

Wellicht is het goed om hier bij te vermelden dat het niet ons plan is om op korte termijn terug te gaan naar Nederland. Het plan is om dit jaar (’22) nog in de ‘Amerikas’ te blijven en begin 2023 naar Nieuw Zeeland te reizen. Voorlopig zullen we dus nog niet terugkeren naar Nederland.

En dan breekt bijna het tweede kwartaal aan. Een nieuw kwartaal, nieuwe vooruitzichten. Het nieuwe kwartaal zal voor ons allicht een ‘rollercoaster’ van emoties worden. Afscheid nemen van de kinderen, van wie we in het afgelopen jaar zielsveel zijn gaan houden. Het afscheid nemen van vrienden die we opgedaan hebben in Honduras. Gemakkelijk zal het niet gaan worden. Toch hebben we een mooi vooruitzicht; gepland is dat in juni Laurine’s zus (Lieselotte) en moeder naar Colombia komen en wij hen daar gaan ontmoeten.

Echt weer een heerlijk vooruitzicht en wij hebben er zin in.